Ne Yazık ki Yaşayacak

Sokağın tam ortasında , Ağustos ayının en sıcak gününde biranda alev topuna dönüştüm. Tüm vücudumu alevler kaplamıştı. Resmen kalabalığın ortasında cayır cayır yanıyordum. Saat sabahın onbiriydi.Pazar olduğu için birçok işyeri kapalıydı. Sokak her zaman ki gibi kalabalık değildi ama azımsanamayacak kadar insan vardı. İlk başlarda yanmaya başlamak canımı çok acıtmıyordu. Bir kaç dakika sonra cehennemi kendi bedenimde yaşamaya başladım.Belkide bu birkaç saniyeydi. İnsanlar bana tuhaf bir şekilde bakıyorlardı. Kimse beni söndürmeye çalışmıyordu. Kalabalıklar içinde yapayalnız sözleri tam benim içindi. Sadece insanların bağırışları çınlıyordu “adam yanıyor, yanıyor…” Artık yerimde sabit duramıyordum. Kurbanda kesimhaneden kaçan Düve gibi bilinçsizce sağa sola l-saldırıyordum. Alevler etlerimi iyice tandırkebabı kıvamına getirmeye başlıyordu sanki. Burnuma pişmeye başlayan et kokuları geliyordu. Bu defa zevk vermekten ziyade bana korku salıyordu. Yanıyordum, yanıyor…

 

öyküler

Can havli ile ne kadar yol gittiğimi hatırlamıyorum. Kendimi kuşların her gün tüneyip su içtiği o parkta buldum , küçük güvercin havuzuna tam elimi daldırıyordum ki kuruydu. Yaz güneşi öğlen olmadan suyu buharlaştırmıştı. Gözlerim serin bir şeyler arıyordu. Kimse yardım bile etmiyordu. İnsanların şaşkın bakışları arasında yanmaya devam ediyordum. Tam bu sırada parkın köşesinde bir çeşme gözüme çarptı. Resmen oraya ışınladım. Elimi tam çeşmeye attım sular akmıyordu. Arkadan gelen homurtulardan anladığım kadarıyla belediye planlı su kesintisi yapmıştı o civarda.

 

Dakikalar sonra yerde yığılı halde kıvranıyordum. İlginç bir şekilde hem yanmaya devam ediyordum hem de hala yaşıyordum. Ölümü bekleyen kurbanlıklar gibi artık hayattan umudu kesmiştim. Vücudumda derman kalmamıştı. Derim göz göre göre kavlıyordu. Sonuç benim için imkansıza doğru gidiyordu. Ölüm kapımın eşiğindeydi. Etrafta bulunan insanlar biraz sonra ölümümü göreceklerdi. Biraz üzülüp belki biraz sövüp hayatlarına devam edeceklerdi. Bazıları ölüm molasından sonra sıcak ekmekleriyle kahvaltı için evlerine döneceklerdi. Nede olsa ölüm sadece ölen insanın trajedisi olmalıydı. Alevler içinde yanıp kül olan bir adamı gördükten sonra hiç kimse ölmemiş gibi hayatlarına devam edeceklerdi. Buna yaşamak deniliyordu galiba. Aynı şekilde ben de böyle yapmamışmıydım. Ölüm kapıma gelene kadar dalga geçmemişiydim…

 

Lanet olsun tam yarım saattir ölüm bekliyordum. Âmâ ölmüyordum…Cehennem ateşi içinde yanmaya devam eden bedenim artık bu acıyı kaldırmıyordu. Ölümden korkarken artık ölmek istiyordum. Kimsenin beni söndürmek için kılını kıpırdatmaması ölüm daha cazip hale getiriyordu. En kötü haller bazen kurtuluş olduğunu ölüm anında anlıyordum. Tam bu sırada yanımdan geçen bir çocuğa gözüm çarptı. Elinde kocaman bir külah dondurma vardı. İçim dışım okadar yanıyordu ki o kocaman dondurmaya ihtiyacım vardı. Belki ölümümü durduramayacaktı ama ölürken mutlu ölmemi sağlayabilirdi. Düşünceler aklımdan geçerken çocuğun elinde bulunan dondurmaya saldırdım. Zavallı çocuk neye uğradığını şaşırdı. Zırlayarak yanımdan kaçmaya başladı. Aman Allah’ım ne kadar serin birşeydi.Milyon dolarla alamayacağım bir ferahlıktı. Bir külah dondurma için çıldıracağım aklıma hiç gelmemişti. Sanki vücudumdaki ateş sönüyordu.

 

Hem yanarken hem de dondurma ile ferahlarken bir anda kendimi daha fazla acı içinde yerde buldum. Pardon pardon zaten yerdeydim. Âmâ dondurmanın ferahlığıyla biran kanatlandığımı düşünmüştüm. Tam o sırada parlak ve siyah cilalı bir kundura yüzüme bir tekme vurdu. Canım alevlerin yakmadığı kadar yandı. Yanmaktan neredeyse görmez olan gözlerimle seçebildiğim kadarıyla bir polisti bu. Bana uzun uzun baktıktan sonra “komiserim uyuşturucu kullanmış bu keş, yandığını zannediyor”dedi. Ve son cümlesi “ ne yazık ki yaşayacak” oldu…